Wat wilden wij graag vlammen tijdens de Pinksterraces. Een A-evenement met publiek is het ideale podium om onze vooruitgang te demonstreren. Tijdens de bloedhete vrije training op vrijdag begon het goed. Jeroen reed voor het eerst een 2.13. Maar een seconde langzamer dan onze teammaat Andras en slechts 4 seconden van de top van het veld. De auto voelde lekker aan al leek het circuit door de hitte soms meer op een ijsbaan dan een circuit. Grip was ver te zoeken, maar daarentegen kon ik lekker oefenen met driften.
Vol goede moed waren wij zaterdag vroeg aanwezig. Onze tenten hadden wij op een A1 locatie neergezet en met het ‘motorhome’ van Reinder op de achtergrond ziet het er allemaal erg professioneel uit. Perfectionist Tom eiste dat alle auto’s perfect op een rijtje moesten staan. Enfin, het zag er geweldig uit. Zeker nadat Niels voor het eerst met water en een spons de laatste stofresten van de auto poetste.
De eerste kwalificatie ging redelijk. Niels zat lang vast achter een langzame deelnemer en kon pas de laatste twee ronden zijn tijd zetten: van een 2.14 naar een 2.13.5 en uiteindelijk een 2.12.5. Wat zouden wij hebben gereden als wij meer vrijbaan hadden gehad? Na de kwalificatie moesten wij ons melden bij de wedstrijdleiding om ons te verantwoorden voor het te laat reageren op de rode vlag en negeren van de gele vlag. Enfin na een mea culpa mochten wij ons gaan prepareren voor de wedstrijd.
En dan begint het wikken en wegen. Ga ik 1.6 of met 1.7 bandenspanning rijden. En zal ik dan links een hogere spanning doen dan rechts? En wat doen wij met de dempers? Wij zoeken nog een Excel deskundige om een model te bouwen voor dit soort ‘levensvragen’. Mijn mening? Gewoon eerst zorgen dat wij dichter bij de top komen en dan pas nadenken hoe de auto het verschil kan maken. Maar wij waren nog niet klaar, want ook de hoeveelheid benzine werd wetenschappelijk benaderd. Meer benzine is meer gewicht en dus langzamere rondetijden, maar te weinig benzine is (…..).
Niels startte op een fraaie 19e plek en was de eerste helft van de race prima op dreef. Het publiek werd getrakteerd op prachtige uitremacties en de familie werd met de ronde trotser op ‘hun’ Niels. Vader Cor glom van oor tot oor als Niels weer brutaal een auto voorbijstak. Helaas ging de tweede helft van de race minder soepel en moest Niels het zuur verdiende terrein weer prijsgeven. Tot hij in de laatste ronde zelfs helemaal niet meer doorkwam.
Paniek bij het team en na de finish haasje rep naar het parc ferme. Daar kwam een bezwete Niels terug achter de sleepwagen. Zijn relaas deed het ergste vermoeden. In het Scheivlak ineens rook en een rubberlucht en toen deed hij het gewoon niet meer. Oei, wij vreesden alweer voor een dure schade. Totdat Reinder onze monteur, de nuchterheid zelve, suggereerde dat wij het eerst zouden kunnen proberen met een paar liter benzine. Ahum, toch maar geprobeerd en wat bleek de motor liep weer als het spreekwoordelijke zonnetje. Schaamrood op de kaken, maar dat zal ons geen tweede keer gebeuren.
Op Pinkstermaandag was het de beurt aan Emile. Gesterkt door de geluksarmbandjes die zijn dochter voor de rijders van JEN heeft gemaakt waren wij weer vol goede moed. Nadat wij de rubbersporen van de zijkant van de auto hadden verwijderd na een ietwat brute actie van Niels had Emile de schone taak om van achteruit naar voren te klimmen. Na een bliksemstart was hij in de Tarzan al 5 of 6 auto’s voorbij en toen hij na een ronde doorkwam had hij al 10 auto’s ingehaald. Emile ging als de brandweer en had voldoende benzine. Helaas kwam er na de derde ronde een eind aan de feestvreugde. De pechduivel sloeg weer toe. Deze keer was een remklauw rechtsachter kapot gegaan en had daarmee de band en velg beschadigd. Emile restte niets anders dan bijkletsen met zijn maatjes van de OCA en wachten op de aanhanger na de wedstrijd om weer naar het team te worden teruggebracht. Dat het een aanhanger is van onze sponsor Buko is een kleine pleister op de wond.
Hoe nu verder? Wij hebben het tempo voor de middenmoot, maar moeten nu nog zorgen dat wij onszelf beter onder controle krijgen. En duimen dat de pechduivel de rest van het seizoen ver weg blijft. Vanaf de volgende wedstrijd gaan wij allemaal de armbandjes van de dochter van Emile dragen. Weet zeker dat het dan allemaal goed komt! De volgende race is alweer op 22 juni aanstaande dus veel tijd om na te denken over deze pechduivels hebben wij gelukkig niet.