Het is lang stil geweest rond JEN racingteam. Veel te lang. Na een seizoen vol met pech vorig jaar, hebben wij deze winter hard gewerkt om aan de start te komen in 2016. Dat betekent heel veel overleggen, honderden app-jes, tientallen gesprekken met mogelijke sponsoren en vele versies van de begroting. Het heeft erom gespannen, maar waarschijnlijk staan wij weer met 2 auto’s aan de start op 26 maart aanstaande.
Laat mij jullie even meenemen in ons avontuur deze winter. Zoals jullie weten had auto 10 een flinke schade opgelopen. Na oeverloos dubben hebben wij toch besloten dat wij niet met deze auto verder konden (en durfden). Een knik in het chassis vonden wij een te groot risico. Dat Maciej met deze auto nog rondjes van 2.11 heeft gereden is een wonder. Omdat wij budgettair door alle schades heel krap in de jas zitten, moesten wij creatief op zoek naar een nieuwe body. Wekenlang internet afstruinen en op zoek naar een geschikte auto. Tjonge, wat hebben wij veel slechte auto’s gezien! En in de meest bijzondere uitvoeringen. Dat ging ‘m niet worden.
Uiteindelijk heeft Tom ons uit de brand geholpen met een ‘harde’ body die wij konden gebruiken. Maar een body is nog geen race auto dus eerst een rolkooi erin gelast en de auto geschikt gemaakt voor opbouw. Het was ons plan om alles van de auto simpelweg op de nieuwe body te schroeven en klaar is was Kees. Of zou Kees moeten zijn. Had toch wel wat meer voeten in de aarde. Gaan wij het zelf doen of kunnen wij hulptroepen inzetten? En kunnen wij die ook betalen? Tsja, zelf doen was geen optie want volgens Tom zijn wij zo onhandig dat wij dan in 2017 nog niet aan de start zouden verschijnen. En wij willen niet eindigen in ‘help mijn man is klusser…’
Zoals wel vaker deze winter vond Niels met enorm veel doorzettingsvermogen en een engelengeduld uiteindelijk de oplossing. In 2015 was hij goed bevriend geraak met Michael van de Heijden en die wilde ons wel helpen. Na het leggen van een ongelooflijk lastige logistieke legpuzzel hadden wij eindelijk bepaald wanneer ‘het’ zou moeten gebeuren. Begin maart was het zover en hebben wij body en de restanten van de vorige naar IJmuiden gebracht. Daar stonden Michael en zijn mannen al klaar voor de ombouw. Het was de bedoeling om de auto in 1 dag helemaal op te bouwen. Meteen sprongen de mannen op de auto’s en gingen als machines tekeer. Niels app-te gedurende de dag foto’s van de voortgang en in de middag leek het allemaal de goede kant op te gaan.
Maar toen kwam de stoel. Met mijn 1.96 is zo’n Mazda natuurlijk geen ruime auto en heb ik een grote stoel nodig. Maar door een iets andere uitvoering van de kooi paste alles niet meer zo lekker. Wat een drama. Uiteindelijk hebben de mannen de hele avond gepuzzeld, gepast, gevloekt en gemeten om de stoel erin te krijgen. Zondag ochtend vroeg – voor alle anderen mensen midden in de nacht – konden de mannen eindelijk een welverdiend biertje drinken. Namens ons allemaal Michael de de mannen: ontzettend bedankt. Dankzij jullie is dit huzarenstukje gelukt. Wat een top prestatie.
Maar, wat ziet de auto er uit. Het lijkt wel een lappendeken, Of is het een slechte versie van Mondriaan zoals Emile suggereerde. Nee, volgens Tom was het meer een 
Herman Brood look a like. Tsja, ik weet het niet meer. Wij zijn nog druk aan het dubben over de definitieve livery en hopen jullie op 26 maart te verrassen. Eerst vrijdag tijdens de trackday maar een lekker (proefrijden) en voelen hoe de auto het doet. Mondriaan of Herman Brood, het maakt mij niet uit. Wat zal ik blij en trots zijn als ik meer eerste rondje weer heb gereden. En wat hebben wij weer zin in 2016. Nogmaals – en ik kan het niet vaak genoeg zeggen – dank aan Tom en Michael voor hun support. Sorry van alle overlast, maar het is gelukt. Enne dank ook aan ‘onze’ Niels die ondanks alle tegenslagen die wij deze winter hebben gehad altijd positief is gebleven. Zonder jou hadden wij dit jaar voor de buis mogen kijken naar ‘help mijn man is klusser….’